De eerste dag!

Je moet je de eerste dag een beetje zoals op Hogwarts voorstellen.. maar dan iets anders! Het meest vreemde is natuurlijk wel dat het schoolhoofd een kat is en geen doodnormaal mens - iets waar veel leerlingen, ook al hebben ze er van gehoord, toch wel van schrikken. Verder is alles eigenlijk wel ongeveer hetzelfde en wordt iedereen welkom geheten en wordt er wat uitleg gegeven - uiteraard ook door Karupin! En na het welkomstwoord is er natuurlijk voor iedereen wat te eten - zoveel als je kan!


Toegang: vrij~

Amarente was natuurlijk stipt op tijd, zoals een dame hoorde te zijn. Casual laat is onbeleefd, was haar altijd geleerd. Haar hakjes trippelden op de vloer, hetgeen wat haar nog eens vier centimeter langer maakte dan ze al was, wat haar een immense dame van 1.82 meter maakte. Ze schrok lichtjes van de kat die dus werkelijk het schoolhoofd was, maar zei hem, haar of het vriendelijk gedag.

Anastacia liep in haar rode jurk de zaal binnen. Immens groot was deze eetzaal. Ze liet zich aan haar tafel vallen en keek vrolijk rond. Heerlijk, haar eerste jaar was super geweest. En ze kon niet wachten op het volgende jaar. Ze kuchtte even en meteen verscheen een kopje thee voor haar neus. Ze glimlachte tevreden en nam een slokje.

Sarah kletste even met haar afdelingsgenoten en werd stil toen het welkomswoord werd gehouden. Het was elkaar bijna hetzelfde en gelukkig had ze in het eerste jaar opgelet. Het scheelde nu heel veel luister moeite. Toen het schoolhoofd, een kat nota bene, klaar was met praten schepte ze maar wat eten op. Tijdens de reis hier naartoe had ze amper wat gegeten. Het was nergens zo lekker als het eten hier. Al kluivend aan een kippenpootje besprak ze de vakantie met haar vrienden.

Alice kwam vrolijk aanlopen, tegen zichzelf pratend, aangezien ze geen seconde stil kon zijn. Ze keek gefacineerd naar de kat, toverde een glimlach tevoorschijn en knikte beleefd naar hem/haar, zonder überhaupt in de gaten te hebben dat het het schoolhoofd was. Ze keek om zich heen en haar blik bleef af en toe op een paar mensen hangen.

Andri zat op zijn handen en schuifelde zenuwachtig heen en weer. Niet dat hij zelf zenuwachtig werd van alweer een eerste schooldag, maar hij voelde die speciale spanning in de lucht hangen en daardoor werd hij zelf ook zenuwachtig. Dat was best vervelend. Straks dacht iedereen dat hij zo'n opgewonden hyperactieve jongen was. Niet echt iets wat vaak voorkwam in zijn afdeling. Hij probeerde zich natuurlijk zo rustig mogelijk te houden. Zijn ogen hield hij strak op het schoolhoofd gericht. Andri had het altijd zo fascinerend gevonden hoe een kat een school kon leiden. Maar de school was bekend en succesvol, dus blijkbaar werkte het wel.

Hoewel Sven het nu al een poosje ontdekt had was hij nog steeds verwondert over het feit dat het schoolhoofd een kat was.
.. Een kat! Hoe verzon je het! Als hij niet kon praten had hij hem hoogstwaarschijnlijk allang doodgeknuffeld - maar dat leek hem niet zo gepast hier. Hij was immers het schoolhoofd en die knuffelde je niet zomaar.
Ontzettend vrolijk ging hij aan de tafel van de afdeling zitten waarbij hij zojuist ingedeeld was en keek met enthousiast twinkelende oogjes naar het eten voor zijn neus. Het was waarschijnlijk meer dan hij in zijn hele leven gezien had - en ook nog eens ontzettend lekker! "Wickeeed.." bracht hij met groot opgezette oogjes uit terwijl hij wat opschepte. Meneer kat was onderhand toch wel klaar met zijn gepraat!

Mika liep de zaal binnen. Hij glimlachte naar het school hoofd - hij was er aan gewend geraakt. Hij nam plaats aan zijn afdelingstafel, en keek toen rond. Er waren weer heel wat nieuwe mensen bij gekomen. Hij zag wat bekende mensen die hij gedag zei. Mika schepte wat eten op zijn bord, en begon gulzig te eten.

(( ik heb werkelijk geen idee wie bij mij op de afdeling zit xD Dus ehh ja? ))

Amarente schepte wat eten op, een kleine portie, want eigenlijk had ze totaal geen honger. Maar eten weigeren was onbeleefd. Ze pakte bestek en begon rustig te eten. Kennismaken zou ze straks wel doen, ze was op dit moment namelijk ietwat verlegen omdat zij de enige leek te zijn die echt nieuw was op deze school, in ieder geval van haar leeftijdsgenoten.

Nogsteeds was Alice om zich heen aan het kijken, maar uiteindelijk wierp ze toch haar blik op het eten. 'Zo veeeeeeeeel!' zei ze verbaasd. Ze keek naar de andere mensen aan de tafel, de meeste zaten al te eten. Met nogsteeds een kleine glimlach schepte Alice wat eten op en begon te eten. Ze keek naar de persoon naast zich. 'Hi!'

((Wie zich aangesproken voelt =3?))

Anastacia zei iedereen die in haar buurt zat, beleefd gedag. Ze glimlachte en vertelde al snel honderd uit over Alaska. Ze had zo'n geweldige vakantie gehad thuis. "... maar het is natuurlijk het leukst om hier weer te zijn," maakte ze haar verhaal af. "En bij jullie?" vroeg ze waarna een stel mensen tegelijkertijd begonnen te praten. Anastacia volgde er maar weinig van maar ze knikte beleefd alsof ze het allemaal in zich op kon nemen.

Andri liet de ka- Het schoolhoofd rusten en draaide zijn hoofd weer naar de tafel toe. Hij glimlachte bleefd naar het meisje dat opeens naast hem bleek te zitten. Hij had haar niet eens horen aankomen. Zijn gedachten zaten waarschijnlijk weer eens helemaal ergens anders. Hij bestudeerde per ongeluk de neus van het meisje. Geen idee waarom het de neus was, maar hij vond 't wel een leuke neus. Een neus die hij nog niet kende. Andri kon natuurlijk niet van zichzelf zeggen dat hij veel mensen kende. Maar dit meisje was groter, en dus automatisch ook ouder als hem. Dus eigenlijk zou hij haar al eens gezien moeten hebben. Maar dat was niet zo. Het was die neus! Die was nieuw. En daarbuiten straalde het meisje ook wat onwennigheid uit. Ze moest wel nieuw zijn. Andri besloot dat het onbeleefd was om zo over haar te denken, in plaats van het gewoon te vragen. "Jij bent nieuw." Oeps, het kwam er niet vragend uit. Alsnog deed Andri alsof hij het wel vroeg.

Amarente slikte haar hap eten door en keek naar links, naar de jongen die zojuist een ietwat onbeleefde opmerking had gemaakt. Maar dat feit probeerde ze te negeren, misschien was de opvoeding in andere landen anders? 'Dat klopt,' zei ze met een knikje. 'Ik ben Amarente, Amarente Servaise,' stelde ze zich voor.

Hana kwam met kleine pasjes de eetzaal binnengelopen. Ze was verdiept in een heel dik boek met een titel in een onbekende taal, en ging zonder op of om te kijken aan de juiste tafel zitten. Haar rode oogjes gleden razendsnel langs de zinnen op de druk bedrukte pagina's van het boek. Ze hoorde niets om haar heen, ging totaal op in wat er geschreven was.

Mika keek rond. Een meisje met paars haar, die aan zijn tafel zat, viel hem op. Ze was nieuw, hij had haar nog nooit gezien. Hij keek rond, maar niemand die hem genoeg interesseerde zat in zijn buurt. Hij schepte nog maar wat op en begon te eten. Hij keek de persoon naast zich aan en vroeg naar zijn vakantie. Toen zag Mika het meisje met de zwarte haren en de roden ogen. Hij vroeg zich af wie dat was.

Andri knikte geïnteresseerd. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om zo bot over te komen." Flapte hij eruit. Andri nam voorzichtig een schepje worteltjes. Hij lustte niet veel van wat er op de tafel stond. Maar worteltjes vind hij wel lekker. "Ik heet Andri Vidar." Hij keek naar zijn worteltjes en glimlachte flauwtjes. "Smakelijk eten."

Onder het eten door bekeek Sven vluchtig de gezichten van iedereen aan zijn tafel en daarna ook die van anderen, natuurlijk was geen van alle gezichten bekend, maar apart waren ze zeker. De ene was ontzettend lang, de ander had roze haar, weer een ander had rode ogen en ..
..
Ho. Rode ogen!? Dat was wel heeeel raar! De enige kleuren die hij kende waren blauw, groen, grijs, bruin en mengelingen daarvan, maar rood?! "Wicked.." fluisterde hij alweer terwijl hij per ongeluk het bestek uit zijn handen liet vallen en nog geen twee tellen later tegenover het meisje zat - dat die in een andere afdeling zat vergat hij voor het gemak maar even. 'Hiiiiiii!" riep hij met twinkelende oogjes van enthousiasme naar haar toe terwijl hij haar ogen nog steeds bekeek. Rode ogen. Die wilde hij ook!!

'Maakt niet uit,' zei ze met een vriendelijke glimlach erbij. 'Aangenaam kennis te maken,en..' Moet ik nou u of jij zeggen? Wat zou moeder zeggen? Amarente groef even in haar gedachten, en al snel borrelde de stem van haar moeder omhoog. "Tegen medeleerlingen op school is het de gewoonte om hen aan te spreken met jij" 'jij ook eet smakelijk.'

Hana's blik gleed naar de jongen die tegenover haar zat en opeens tegen haar begon te praten. Ze staarde hem een tijdje op een emotieloze manier aan, voordat ze zich weer op haar boek richtte.
'I don't think you're the right person to come and talk to me,' merkte ze monotoon op, zonder van haar boek af te kijken.
Ze had het meteen gezien. Het was honderd procent zeker dat deze jongen haar gedachtegang nooit zou leren begrijpen en dus nooit een vriend kon worden.
Althans, dat dacht ze dan.

Alice blies haar wangen op en ademde weer diep uit. Ze wendde zich weer tot haar eten. Ze haatte het om genegeerd te worden. Ze keek naar een ander random persoon en begon over haar vakantie te praten. Meer tegen zichzelf dan tegen het andere meisje. Maarja, jezelf kon je tenminste niet negeren.

Andri vond dat het haar wel uitmaakte, maar ging er niet verder op in. Als zij zei dat het niet uitmaakte, wilde ze er waarschijnlijk niet op verder gaan, dus deed hij dat ook maar niet. 't Was ocharm haar eerste dag. Dan ging je niet vervelend doen. Hij at zijn worteltjes in stilte. Rondom hem zaten leerlingen over hun vakantie te praten. Alles kletspraat en lulkoek. Andri had niets gedaan in de vakantie, alleen gelezen. En er zat heus niemand op dat saaie gesprek te wachten. Dus zweeg hij maar.

Een paar tellen lang staarde Sven het meisje verbaasd aan, maar nog sneller hing hij over de tafel heen om haar beter aan te kunnen kijken. "Why not!?" wilde hij meteen weten. Dat het meisje zo afstandelijk deed, daar trok hij zich vrijwel niks van aan. Sterker nog, als ze die opmerking niet gemaakt zou hebben zou hij het niet eens door hebben gehad.
De glimlach die hij eerder had was misschien iets minder maar hij was wel nog te zien. Die ogen! Ze bleven zijn aandacht maar trekken.

Sarah luisterde aandachtig naar de verhalen van haar vrienden. Jarred was naar Egypte geweest, Holly had een regenachtige vakantie in België gehad en Yi Sheng was naar zijn familie in China geweest. Was ze echt de enige die gewoon thuis was gebleven? Ze waren wel veel in hun eigen land gaan doen al had ze liever ergens naar toe gegaan. Ze keek rond en zag dat een paar kinderen veel aandacht schonken aan een jong meisje met rode ogen. We zitten op een school voor magie, en ze zijn geobsedeerd door een paar rode ogen? Seems a bit odd.

Alice zuchtte. Weer genegeerd. 'Misschien iemand van een andere afdeling?' mompelde ze tegen zichzelf. Ze liet haar blik over de andere tafels glijden, op zoek naar iemand die nog niet aan het praten was. Haar blik stopte bij een zwartharige jongen. Met een brede glimlach liep ze op hem af. 'Helloooo!'


((En nu ga ik tv kijken terwijl ik helemaal geen zin heb en gewoon gedwongen word D:))

Een gesprek stil laten vallen moest ze zien te voorkomen. 'En, hoe was u- ehh.. je vakantie?' vroeg ze met een kleine hapering. Ze was het immers absoluut niet gewend om mensen aan te spreken met "je".