De Grote Zaal

Tantantantannnnnnnnnnnnnn.
De Grote Zaal, waar je kan eten - en nog meer dingen die je aan een tafel kan doen. Er zijn, natuurlijk, de 4 afdelingstafels, en op de één of andere manier hangt er altijd een knus sfeertje. De leraren zitten aan een tafel aan het einde van de zaal, die haaks tegenover de afdelingstafels staat. Daarachter zijn enorme glas-in-lood ramen. Nouja, jullie weten het vast wel~

Regels en blabla maakt niet uit. Maar typ liever geen "Hij zei hoi" berichten, daar heeft niemand wat aan.

Het was nog vrij vroeg, maar gezien Sven vroeg was gaan slapen was hij ook alweer vroeg op en zat hij dan ook klaarwakker in de Grote Zaal, aan de Limonium tafel. Tenminste.. dat was wat hij dacht. In feite was het de verkeerde tafel maar had hij het gewoon totaal niet in de gaten. Hoe moest hij dat dan ook weten?!

Gapend en sloffend kwam Evan de zaal in om een paar kilo bacon achterover te slaan - wat waarschijnlijk niet ging lukken. Eenmaal bij zijn afdelingstafel aangekomen viel zijn oog op een jongen die hij kende van zijn eigen afdeling, maar nu ineens ergens anders zat. Was hij soms gewisseld? Achterstevoren nam hij plaats om de jongen nauwlettend in de gaten te houden. Misschien zou hij elke dag van afdeling kunnen verwisselen. Dan zou hij ook nog eens in elke leerlingenkamer kunnen komen! Bij die gedachte ontstond er een brede glimlach op zijn gezicht en leek zijn zorgvuldig geplande ontbijt ineens totaal onbelangrijk. Misschien moet ik het hem gewoon vragen?

Toen het wel heel erg begon te voelen alsof hij werd aangestaard draaide Sven zich om en keek gelijk recht in de ogen van een jongen die hij niet kende. Nouja, die hij wel gezien had, maar waar? Hij wist het niet. Waarom keek hij nou weer zo?!
"Wat is er aan de hand!" wilde hij, nieuwsgierig als hij was, weten. "Waarom eet je niet nyaaaaa."

Met een schuin hoofd gaapte Evan de vreemde-maar-toch-bekende aan. Het geluidje dat hij toevoegde aan zijn zin had hem even uit zijn gedachten getrokken maar zodanig dat hij nu een helemaal leeg hoofd had en hem slechts aanstaarde. Misschien was hij wel niet bekend - misschien was hij wel een ander. Maar hij leek toch zo op iemand uit zijn afdeling. "Heb jij een dubbelganger?" vroeg hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Momenteel leken zijn hersenen veranderd in yoghurt en had hij niet echt door dat het vrij onwaarschijnlijk was dat zo'n jonge tovenaar zichzelf kon klonen.

Zonder dat Sven het doorhad hield hij zijn hoofd wat schuin na de opmerking die de jongen tegenover hem maakte. Een dubbelganger? Huh? Misschien dat hij Syuusuke.. Nee. Dat kon niet. Syuusuke was 5 jaar ouder dan hij was en bovendien een heel stuk groter. Maar waar had deze jongen het dán over?
"Nee!" Hij keek de jongen nog een moment verbaasd aan. 'Waarom dan!?'

Inmiddels stond Evan's hoofd weer bijna rechtop. Zijn wenkbrauwen waren ook omhoog geschoven, alsof hij haast verbaasd was dat deze jongen niet een tweede ik had rondlopen. Even was hij uit het veld geslagen, maar daarna wist hij weer wat te zeggen. "O - nouja, ik dacht namelijk dat je in míjn afdeling zat,' gaf hij toe, waarna hij zijn ogen even naar de zijkant liet rollen, omdat hij de bacon had opgemerkt die vlak achter hem lag en nu dacht dat hij hem wel zou kunnen zien als hij zijn ogen ver genoeg weg rolde - volkomen zinloos.

Sven was inmiddels op zijn knieën op het bankje gaan zitten en staarde de jongen voor zijn neus nogal vreemd aan. "Jouw afdeling..?" herhaalde hij verbaasd. "Is dat zo.." Wat een rare jongen. Misschien zat hij toch bij Syuusuke in Irisanthius? Maar dat zou vreemd zijn aangezien zijn broer echt heel veel groter was dan hij.
"Ik zit gewoon in Limonium hoor.."

Evan's hoofd viel als een baksteen weer schuin. Hij fronste en keek de jongen aan alsof hij iets ontzettend raars had gezegd - wat eigenlijk ook wel zo was. "Wat doe je dan aan die tafel?" vroeg hij met een kleine toon van spot in zijn stem dat hem een klein grinnikje liet uitstoten. "Linonium is hier.." zei hij, wijzend op de bank waar hij op zat. Er ontstond een kleine grijns op zijn gezicht.

Limonium is hier.. Wat nou Limonium is hier! Hij wist zeker dat dit Limonium was hoor! "Niet waar dat is niet zo en ik kan het weten want.." Hetzelfde moment hoorde hij opeens de zware stem van een grote laatstejaars naast hem klinken. 'Hij heeft gelijk. Dit is de afdelinstafel van Hydrangea. En nu wegwezen!"
Sven staarde de jongen ietwat van zijn stuk gebracht aan en knikte toen snel om naast de andere jongen te gaan zitten.
"Waarom verplaatsen ze die tafels dan ook.." mompelde hij wat in zichzelf.

Evan grijnsde en schudde al grinnikend zijn hoofd. Misschien was deze leerling gewoon nog een beetje aan het slapen. "Ik ben trouwens Evan," stelde hij zich voor. Hij had zich omgedraaid naar de tafel en wilde een hand uitsteken, maar zag toen het verrukkelijke ontbijt dat voor zijn neus opgesteld stond en begon zijn bord vol te gooien met wat hij maar kon vinden. Dat schrokte hij even charmant en vlug als hij het gepakt had naar binnen, terwijl hij zijn medestudent aan bleef kijken.

"Ik ben Sven!" stelde Sven zichzelf voor. Hij wierp nog een blik op de lange slungel verderop en keek daarna Evan weer aan, al was dat maar voor korte duur. Snel begon hij eten op te scheppen en ervan te eten en het duurde dan ook even voordat hij weer tijd had om de jongen aan te kijken. "Zeg! Hou jij van voetbal!" wilde hij met nieuwsgierige oogjes weten. Misschien had hij dan eindelijk iemand om mee te voetballen!

Evan kauwde op zijn voorraad eten tot zijn wangen leeg waren en haalde al slikkende zijn schouders op. "Geen idee. Ik sport eigenlijk nooit of zo, dus misschien wel," zei hij droogjes, waarna hij een hap toast nam. "Jij wel, zeker?" vroeg hij met volle mond waardoor er een lading kruimels op zijn bord landde. Lekker charmant.

"Jaaaa voetbal is leuk! Eigenlijk is tennis leuker maar dat kan hier dus zeg maar niet. Ik heb wel al zwerkbal geprobeerd en dat was ook wel leuk. Hmmmm ik vraag me af of het mogelijk is om.. HUH JE SPORT NOOIT?!!?!" Hoewel Sven aan een stuk door ratelde drong het pas later tot hem door wat Evan eigenlijk gezegd had. Wie sportte er nou niet?! Sven leefde zo'n beetje voor sport en dan..! Tsk tsk. Al die oudere leerlingen ook. Ze waren maar vreemde vogels.

Alice liep de grote zaal in. Ze had haar blik op het plafond gericht en haar handen had ze diep in har broekzakken gestoken. 'Verveliiing..' mompelde ze. Ze keek naar de zaal. Niet echt druk.

Evan haalde alleen zijn schouders op. "Ik kan er ook weinig aan doen - gewoon niet zo veel tijd. Ik ben nogal veel bezig met huiswerk bijhouden en dat is ieder jaar weer meer. Ik speel af en toe wel zwerkbal, maar ben niet echt een supertalent, weet je. Het is denk ik al wel een jaar geleden dat ik dat voor het laatst iets mee heb gedaan. Het lijkt me best gaaf om in het afdelingsteam te zitten, maar ik kan echt niet op tegen alle goede spelers.." vertelde hij, waarna hij zijn laatste zin met een zucht besloot. Zijn oog viel even op iemand die hij ook dacht te herkennen - kwam iedereen hem vandaag ineens bekend voor?!

"Oh.. huiswerk," herhaalde Sven een beetje afwezig. "Maar zwerkbal is veel leuker hoor!" Wie ging er nou huiswerk maken als je ook kon zwerkballen! "En je wilt zeker ook niet voetballen he!' constateerde hij een beetje teleurgesteld. Wat was er toch mis met iedereen op deze school?! Iedereen leek zo serieus en alles en dat was helemaal niet leuk!

"Wie weet," zuchtte Evan droogjes. Hij zou wel zien, er was nog een heel jaar en hij zou vast wel een keer zin hebben om een balletje te trappen. Momenteel keek hij gewoon ontzettend uit naar de eerste zwerkbalwedstrijd. Dat was nog wel de sport die hem het meest aantrok, misschien omdat het zoveel adrenaline aan hem gaf, ook al keek hij gewoon vanaf de kant. En na afloop was het altijd gezellig - als ze wonnen, tenminste. Hij sloeg zijn drinken achterover en zette toen zijn hand onder zijn kin. "Bah, ik moet vandaag nog een halve meter perkament volkalken over het meest zinloze onderwerp ooit," mompelde hij half in zichzelf, omdat hij zijn huiswerk in zijn hoofd even afging.

"Oh waarover dan!" wilde Sven meteen weten. Tot nu toe had hij nog amper huiswerk gehad eigenlijk.
En dat was maar goed ook. Hij moest heel veel oefenen voor zwerkbal, zeker met het doel dat hij voor ogen had. Zoeker worden van Limonium. Na het trainen met Mika wist hij het zeker. Hij zou zoeker worden van Limonium en vervolgens Mika verslaan tijdens een officiele wedstrijd, zodat iedereen toe kon kijken hoe een eerstejaars een zesdejaars verslaan kon. Ha.

Evan keek opzij alsof hij enorme moeite zou hebben om die vraag te beantwoorden, omdat hij nog half vastzat in de gedachte aan het vreselijk saaie huiswerk dat voor hem klaar lag. "Het is voor Waarzeggerij - tja, dat zegt al vrij veel. Ik moet voortaan elke dag een half uur naar de wolken gaan liggen staren en daar dan een enorm verslag van schrijven. Ik kan niet wachten," zuchtte hij. Het sarcasme in zijn laatste zin was niet te missen. Zijn elleboog verschoof een stukje om zijn hoofd wat comfortabeler te laten steunen, maar het had vrijwel geen enkel nut.

"Oooooooooh," bracht Sven begrijpend uit terwijl zijn mond nog een tijdje de vorm van een "o" behield. Waarzeggerij! Hij wist totaal niet wat hij daarvan moest verwachten eigenlijk. Zou het echt mogelijk zijn de toekomst van iemand te weten? Mhh. Dat geloofde hij niet. Met zijn handen maakte hij een soort brilletje na en plaatste het tegen zijn ogen terwijl hij Evan recht aankeek. "Je kunt toch niet zo in de toekomst kijken joh!" zei hij toen. "Ik snap helemaal niks van deze school bwehh."

Yoichi liep de Grote Zaal in. Hij keek zoekend om zich heen. Miyu moest toch érgens zijn? Hij slaakte een diepe zucht terwijl hij door de zaal keek. Hier was ze ook al niet. Hij liet zich op een bankje neerploffen. 'Ik vind d'r vast nooit!' mompelde hij in zichzelf.

Miyu liep de Grote Zaal binnen. Ze zag hem meteen. Met grote ogen staarde ze naar de blonde jongen die precies op haar leek. Was hij het echt? Nee toch? Dat kon niet.. Hij zat toch op een andere school. Ze staarde hem nog langer aan. Langzaam verscheen en een glimlach op haar gezicht. Hij was het echt! 'Yoichiiiiiiiiiiii!' riep Miyu door de hele zaal, terwijl ze op haar tweelingbroer afrende.

Yoichi keek verbaasd op toen hij zijn naam hoorde, geroepen door een overvrolijke stem die hij meteen herkende. Hij zag het kleine, blonde meisje op hem afrennen. 'Miyu!' zei hij vrolijk, terwijl hij zijn zusje stevig omhelsde. 'Ik ben je al de hele tijd aan het zoeken! Waar zat je? Ik kon je nérgens vinden.' Hij keek haar met een glimlach aan.

'Maakt het uit, nee, right? Je hebt me toch gevonden nu. Nouja, eigenlijk heb ík jou gevonden.' Miyu lachtte vrolijk. Ze was zo blij om hem weer tezien, ze kreeg er spontaan een spraakwaterval van, ze kon haar mond niet meer houden. 'Wat doe je hier op school? Niet dat ik het niet leuk vind hoor! Ik vraag het me gewoon af, aangezien je op een andere school zit.. of zat.. Ik snap het niet meeeeeeeeeer! Leg het uit, Yoiiii.'