De binnenplaats

Sarah liep de rustige binnenplaats op, ze ging op een bankje vlakbij een appelboom zitten. Sommige van de lokalen mochten er dan wel niet uit zien maar de binnenplaats zag er altijd top uit; zelfs als het regende. Ze leunde voorover, pakte een gevallen appel, en maakte hem schoon met haar mouw. Ze nam en hap en dacht na over van alles en nog wat. In het kasteel was het vaak te druk om goed te kunnen nadenken.

Puur omdat hij er zo ontzettend van hield buiten te zijn liep Sven de binnenplaats op en staarde de omgeving rond, tot zijn ogen bleven hangen op iemand verderop. Sarah! Dat hij de Faelwen familie hoorde te haten, daar dacht hij voor het gemak even niet aan en enthousiast liep hij op het meisje af. "Saaarah!!!" riep hij blij uit. "Hiiii!!!! Ik wist niet dat jij ook op Rikkaidai zat!" vertelde hij daarna nog steeds wat verbaasd. Bekenden op deze school vinden was echt raar!

Sven!? Ook hier? Hun families waren nou niet echt bevriend maar dat waren zaken van haar ouders. "Oh hey! Kom erbij zitten!" Ze tikte met haar hand op het lege stuk bank naast haar. Ze gooide de net schoongemaakte appel naar hem toe. "Is goed voor kleine jongens." Ze grijnsde. Hopelijk merkte hij dat ze het niet gemeen bedoelde. Ze zocht op de grond naar nog een appel en maakte die schoon, maar deze keer voor zichzelf. Ook zij moest nog groeien.

Sven's glimlach vulde zo'n beetje zijn hele gezicht en vrolijk ging hij naast Sarah zitten op het bankje terwijl hij de appel van haar aannam. "Thankyouuuu!" bedankte hij haar blij terwijl hij een hap van de appel nam. Het viel hem niet eens op dat ze hem zojuist klein had genoemd. "Wat doe jij nou hier?!" vroeg hij haar vervolgens vol verbazing al was het natuurlijk een hele domme vraag. Ze had magische krachten, doh.

Mika liep over de binnenplaats te struinen. Hij zag twee jonge mensen zitten, en zuchte. Waar was de oude garde gebleven? Hij plofte ergens ver van de twee op een bankje, en trok een boek uit zijn tak. Hij trok zijn benen op en zette zichzelf in een kleermaker zit, waarna hij zijn boek openklapte en begon te lezen. Het boek ging over de geschiedenis van zijn afdeling.

Amarente liep de binnenplaats op en liet haar ogen even over de kinderen glijden. Twee heel jonge mensen samen, en een wat oudere, waarschijnlijk van haar leeftijd, die alleen zat. Ze liep naar de jongen toe en stond bij het bankje stil. 'Excuseer me, maar is deze plek vrij?' vroeg ze beleefd.

"Oh, ik verdwaalde op de weg naar huis." Ze lachte om zijn stomme vraag. "Bij welke afdeling zit je? Niet in de mijne, daar heb ik je in iedergeval niet gezien." Ze keek met haar ogen dicht omhoog en genoot van de frisse lucht en van het de wind die haar haar lichtjes deed wapperen. Ze vond het leuk een bekende gezien te hebben, ook al was het de 'vijand'. Haar vader en Svens vader kenden elkaar al vanaf dat ze klein waren en ooit is er een ruzie ontstaan. Haar vader had geen goed woord over voor Svens familie. Ze deed geschrokken haar ogen open toen er een blaadje op haar neus viel.


(( ik wist wel dat je het niet tegen ons had hoor, AHAHAH, even kijken of nadine nog oplette ))

"Oh echt?" vroeg Sven met grote ogen van verbazing. Hij geloofde alles altijd veel te snel en het feit dat Sarah het vrij serieus vertelde maakte dat niet makkelijker. "Maar..! Waarom ben je dan toch ingedeeld in een afdeling?!" vroeg hij zich hardop af. Hij kon zich niet bedenken dat mensen die verdwaald raakten ook echt hier mochten blijven, maarja.. misschien bestond er wel iets waarmee je mensen zonder krachten nog krachten geven kon.
"Oh ik zit in Limonium! En jij?!"

Sarah moest lachen. "Waarom ik toch mocht blijven? Iemand met mijn charmes kan je toch niet weigeren? Ik zit trouwens in Hydrangea!" Sarcasme was niet iets dat iedereen begreep. Ze had medelijden met de onwetenden. "Hoe gaat het met je broer? Syuusuke was het toch?" Ze kende hem alleen van naam maar ze vond het wel zo beleefd om te vragen hoe het met hem ging.

Mika keek op. Gezelschap! Hij stopte snel zijn boek weg en schonk het meisje een glimlach."Ja, natuurlijk. Hey, jij zit ook in Irisantius," zei hij, het meisje herkennend van vanochtend. Toen fronsde hij. Wat praatte ze bekakt.

Sven dacht even over het antwoord van Sarah na maar knikte toen langzaam alsof hij alles precies begreep. "Ja, da's waar.. maar het blijft vreemd hoor!" vertelde hij haar.
"Met Syuusuke gaat het goed hoor hij zit ook hier op school!" Dat Sarah zelf ook nog een broertje had, daar dacht hij niet aan. "Jij zit al in jaar 3 toch? Awesoooomeee."

Hoe weet hij dat? Ik heb hem vanochtend helemaal niet gesproken? Amarente besloot het maar te negeren en glimlachte vriendelijk terwijl ze naast de jongen plaats nam. 'Dat klopt,' zei ze. 'Ik ben trouwens Amarente, Amarente Servaise,' stelde ze zichzelf voor. In Frankrijk was het gebruikelijk bij kennismaking iemand twee zoenen op de wang te geven, maar haar moeder had haar verteld dat dat elders in de wereld niet zo was, dus liet ze dat achterwege.

"Syuusuke is een stuk ouder toch? En ja het 3e jaar is echt een groot feest." Ze nam een hap van haar appel en besloot Sven toch maar de waarheid te vertellen. "Ik zit hier al een tijdje op school hoor, Sven. Dat van het verdwalen was maar een grapje, ik wist niet dat je het serieus zou nemen. Ik zit wél echt in Hydrangea. En die appel die je eet is ook echt schoongemaakt door me. Niet dat je helemaal achterdochtig wordt, want dat is nergens voor nodig."

Mika knikte."Ik ben Mika," zei hij. Hij noemde zijn achternaam niet - waarom zou hij? Alsof ze die ooit nodig zou hebben."Vind je het leuk hier?" vroeg hij. Het is vast vreemd om op je 16e nog op een nieuwe school te komen. Hij streek wat haren uit zijn gezicht en zette zijn tas naast de bank neer, op de grond. Hij keek haar nieuwsgierig aan.

"Oh..." bracht Sven uit die het tot zich probeerde te laten doordringen dat Sarah al lang hier op school zat en hem gewoon voor de gek gehouden had. "Ik dacht heus niet dat er iets met de appel was hoor!" verdedigde hij zich alsof hij daarmee alles gelijk weer recht gezet had. "En Syuusuke is 16 ja!" praatte hij er vervolgens weer overheen.

'Ik heb tot nu toe eigenlijk weinig van de school gezien, behalve de hal, de eetzaal en de binnenplaats. Ik denk dat ik deze namiddag eens een kijkje ga nemen in de rest van het gebouw en de omgeving. Maar wat ik tot nu toe heb gezien bevalt me wel. Al is het wel.. apart dat het schoolhoofd een kat is.' Ze glimlachte.

"Nouja, je geloofde ook dat ik verdwaald was dus ik dacht ik informeer je maar ook over de appel." Ze nam nog een hap van de hare. "Lekker gegeten bij de welkomsmaaltijd? Ik vind het eten hier altijd zo goddelijk. Kon mijn moeder het maar zo bereiden." Ze moest huiveren als ze dacht aan het eten van thuis. Haar moeder was nou niet bepaald een goede kokkin. "Doe je broer trouwens maar de groeten als je hem ziet."

Mika lachte hard op."Ja, daar moet je aan wennen. Dit is mijn vijfde jaar hier al, dus ik schrik er niet meer van," zei hij grijnzend. "Ik zou je graag een rondleiding geven, als ik dat leuk zou vinden. Maar dat vind ik niet, dus je moet iemand anders vinden die zich voor jou moe wil maken." Hij trok de grijns van zijn gezicht, en keek haar toen weer rustig aan."Waar kom je vandaan?"

"Oh ik snap het! Bedankt!" zei Sven die totaal niet doorhad dat Sarah weer sarcastisch bezig was en juist dacht dat ze hem echt had proberen te waarschuwen. "Ja ik zal hem wel de groetjes doen als ik hem weer zie maar misschien zie je hem zelf wel eerder!" ratelde hij aan een stuk door. "Hij is hier altijd wel ergens buiten te vinden dus dat kan niet te missen zijn!!"
Even dacht hij terug aan de maaltijd maar hij kwam al snel tot de conclusie dat die inderdaad heel lekker geweest was en dus knikte hij heftig. "Ja maar ik at niet zo veel denk ik want ik heb weer honger..!" Snel nam Sven een hap van zijn appel en staarde de binnenplaats rond - die echt ontzettend rustig was.

Ze glimlachte, maar welgemeend was het niet helemaal, al was dat niet te zien. Als hij niet wenste haar een rondleiding te geven, zou hij dat onderwerp ook niet aan horen te snijden. 'Ik kom uit Frankrijk, Parijs,' antwoordde ze. 'En u ehh.. jij?' Ze moest nog even wennen aan het "jij'en".

"Nou lieve schat, er staat een hele appelboom achter je. Als je klaar bent met de appels kun je aan de bladeren en takken beginnen." De boom zag er zo mooi uit dat het leek alsof hij eetbaar was. Toen ze klaar was met haar appel gooide ze het klokkenhuis op het gras en nog geen seconde later kwam er een kraai op af die er in begon te pikken alsof hij al 20 jaar niks gegeten had.

Mika keek haar vreemd aan."Rome," antwoordde hij kort."Waarom wou je me U noemen?" vroeg hij, terwijl zijn wenkbrauw langzaam om hoog trok. Hij schudde de haren uit zijn ogen en leunde naar voren, leunend op zijn handen. Zijn ellebogen steunden op zijn knieën. Het meisje was raar, te netjes. Wat deed ze in Irisanthius?

'Rome, mooie stad,' zei ze op een wat zachtere toon. Ze keek even op toen hij naar haar "u" gebruik vroeg. 'D-dat is een gewoonte,' hakkelde ze even. Het was lastig er met zo iemand over te praten, ze had immers allang gemerkt dat de kinderen hier een heel andere opvoeding hadden gehad dan zijzelf.

'Ik ga echt geen bladeren en takken eten hoor!" zei Sven verontwaardigd. Hallo?! Wie at er nou bladeren en takken?! Dat deden dieren misschien maar hij had dat nog nooit gedaan en het leek hem dan ook absoluut niet lekker. Hij staarde even gefascineerd naar de kraai en gooide er toen ook zijn eigen appel heen, alleen zette de kraai toen net een stap naar links en kwam de appel tegen hem aan waardoor hij wegvloog. "Ooooooooooooooh! Dat was niet mijn bedoeling!!!" vertelde hij Sarah gelijk in paniek. Wat dacht die nou wel niet?!

Sarah moest hard lachen om de schattige Sven. "Jaja, dat zou ik ook zeggen als ik eigenlijk een dierenbeul was. Misschien kan je toch beter in Hydrangea!" Toen de rust terug was keerde ook de kraai terug en die had nu 2 klokkenhuizen om in te pikken. "Is het trouwens een beetje leuk in je afdeling? Heb je veel vrienden?" Ze was zowaar oprecht geïnteresseerd.