De binnenplaats

Andri dacht meteen aan Amarente. "Ja, een nieuw meisje uit mijn afdeling. Ik zat naast haar aan tafel. Ze was al ouder. En nog nooit naar school geweest!" Andri werd een beetje enthousiast. Je kwam ook niet elke dag iemand tegen die nog nooit naar school was geweest hè? Dus mocht hij best trots zijn om dit te mogen vertellen.

Alice keek Andri verbaasd aan. 'Nog nóóit?' How strange. Ze trok haar wenkbrauw op en dacht hoe het zou zijn om nooit naar school te hoeven. Het leek wel leuk, maar ook weer niet.

Een lichte blos verscheen op haar wangen. 'Ik oefen, ik oefen,' zei ze glimlachend. 'Ik heb tijdens het ontbijt kennis gemaakt met Andri,' beantwoordde ze zijn vraag. 'Vind.. je dit trouwens een leuke school?' vroeg ze.

Mike keek haar aan."Je hebt rode wangen," constateerde hij."Andri? Die jongen die daar zit?" hij hield zijn vinger in de lucht en priemde die richting Andri. Toen keek hij haar weer aan."Of ik dit een leuke school vind? Ik vind het fantastisch!" zei hij grijnzend."Het is gewoon.. magisch." Hij lachte.

"Ik kon het eerst ook niet geloven." Gaf Andri toe. "Maar ze meende het echt. En ze praat ook erg netjes. En ik ben daar dan weer minder goed in, ik zeg wel vaak gewoon wat ik denk."

Alice lachtte. 'Ja dat heb ik ook!' Beleefdheid was gewoon niks voor haar, maar bij haar familie probeerde ze zo beleefd mogelijk te doen. Niet dat dat altijd een groot succes was. 'Ik moet gewoon zeggen wat ik vind, of het nou aardig is of niet.. Ookal probeer ik me wel in te houden.'

Het is onbeleefd om te wijzen. Ze zei het in haar gedachten, maar deed haar best het niet hardop te zeggen. Ze wilde immers ook niet als een wijsneus worden gezien. 'Dat klopt, dat is hem,' zei ze. Amarente dacht even na. 'Kun je hier eigenlijk ook andere sporten beoefenen dan Zwerkbal?' Ze hoopte dat ze hier ook aan paardrijden deden, de rest interesseerde haar eigenlijk niet zo.

"Nou, ik heb meestal pas door dat ik iets onaardigs zeg, als ik het al gezegd heb. Dat is echt vervelend, weet je? Ik zou nooit iets onaardigs zeggen, gewoon om onaardig te doen. Dat is vreselijk nutteloos en zorgt voor een hoop problemen." Andri merkte dat hij vanzelf ook meer ging praten als hij met Alice praatte. Grappig, hoe hij soms gewoontes overnam van anderen.

Alice knikte. 'I knoooooow, dat is echt irritant.' Ze keek naar de lucht. 'Maarja, niks aan te doen, right? Nouja, behalve beter op je woorden letten, maar dat is moeilijker dan het lijkt, believe me.'

Mika fronsde."Zover ik weet niet," zei hij. Toen klaarde zijn gezicht weer op."Maar wie wil er nou iets anders dan Zwerkbal?" zei hij opgewonden."Dat is het mooiste wat er is! Ik ben al sinds het mogelijk is Zoeker bij onze afdeling!" praatte hij honderd uit, en hij draaide zijn lichaam naar haar toe, terwijl hij wilde handgebaren maakte.

"Oh, I believe you." Grinnikte Andri. Alsof hij zichzelf nog nooit had voorgenomen om voortaan niet zo meteen alles luidop te zeggen. Hij probeerde het ook. En meestal lukte dat dat, maar soms floepte er toch nog iets uit. Nu pas merkte hij dat Alice naar de lucht zat te kijken. Hij grinnikte. "Kijk je graag naar de lucht? Ik kan je allerlei figuren tonen 's nachts. Als er geen wolken zijn natuurlijk."

Alice keek hem meteen weer aan. 'Echt? Awesome!' Ze glimlachte. Het liefst zat ze de hele dag naar de lucht te staren. De lucht verveelde haar nooit, aangezien de wolken constant bewogen. De lucht kon haar ook geen verwijtende blikken toewerpen als ze weer wat verkeerds had gezegd. 'Show me!' zei ze enthousiast.

Andri lachte geamuseerd. "Nou oke, kom maar naar hier als het vanavond donker is." Hij keek weer omhoog. "Dan zal ik je een paar dingen laten zien."

'Ik heb eerlijk gezegd nog nooit Zwerkbal gespeeld. De enige sport waar ik goed in ben is paardrijden. En ik denk niet dat vliegen op een bezem te vergelijken is met rijden op een paard, of wel?' vroeg ze. 'Misschien klinkt dit wat vreemd, maar wat is precies een Zoeker?'

Alice knikte. 'Okay!' Ze keek weer naar de lucht en bestudeerde de wolken, maar ze kon niet echt een bepaalde vorm ontdekken. 'Nog speciale plannen voor dit schooljaar?' vroeg Alice nieuwsgieirg.

"Goede scores halen voor de examens natuurlijk." Zei Andri. Dat was zijn enige doel op een school. School stond voor opleiding en examens waren daar natuurlijk het belangrijkste van. "Of watvoor plannen had jij in je gedachten?"

Mika keek haar even verbouwereerd aan."HAHAHA, weet je niet wat een zoeker is!" riep hij gierend uit."Nee, ik heb nooit op een paard gezeten, maar dat is vast een stuk makkelijker." Hij grijnsde, terwijl hij naar zijn tas toe boog en haalde een boek over zwerkbal te voorschijn. Hij duwde het in haar handen."Hier, zul je wat aan hebben."

Alice haalde haar schouders op. 'Dingen die je persé wilt bereiken, of doen, of whatever.' Ze glimlachte even. Examens, ofcourse.

Andri haalde zijn schouders op. "Ik weet niet meteen iets, nee. Jij wel dan?" Hij probeerde zich in te beelden watvoor dingen Alice zou willen bereiken. Maar hij kwam niet ver, want een stukje verder riep iemand iets over zwerkbal. En toen zag Andri Amarente zitten. "Hé, kijk dat is het meisje waar ik over vertelde!" Hij stootte Alice aan en gebaarde Amarentes kant uit.

Alice keek naar het meisje. Ze knikte. 'Hoe oud is ze eigenlijk?' Ze zag er uit alsof ze 16 of 17 zou zijn, maar Alice was nooit echt goed geweest met leeftijden inschatten. Ze was wel best lang, dus ze zou sowieso ouder dan Alice moeten zijn. Nouja, Alice zelf was gewoon klein.

Amarente's eeuwige vriendelijke gezicht verdween bij Mika's opmerking, niet dat het boos stond, maar toch net iets minder vriendelijk dan anders. 'Een stuk makkelijker, denk je? Is dat soms een uitdaging?'

Andri dacht na. Maar hij kon zich niet herinneren het gevraagd te hebben. "Ik weet haar leeftijd niet, maar ze is sowieso wel ouder. Lijkt in elk geval wel zo, vind je ook niet? Alhoewel, aan de andere kant is ze ook weer heel erg onbekend met deze 'schoolwereld' waardoor je haar ook jonger zou kunnen schatten."

Alice knikte. 'Ze lijkt inderdaad ouder, maar dat komt denk ik alleen door haar lengte. En waarschijnlijk doordat ze zo beleefd is.' Ze wendde haar blik weer tot de lucht, ze kon nooit lang geïnteresseerd naar iemand bljven kijken die ze nieteens kende. Aangezien ze dan niet echt veel interessants kon bedenken over die persoon.

Mika schudde zijn hoofd."Ik doe niet aan dat soort sporten," meldde hij."Ik ben een jongen." Hij grijnsde en keek toen weer voor zich uit. Hij zag voor de rest niemand die hem bekend voor kwam. Hij leunde ook weer vooruit om op zijn handen te steunen, en zuchte.

Amarente keek even de andere kant op, maar daarna weer naar Mika. 'Ik snap het al, je weet dat je zult falen..' Als moeder me nu eens zou horen praten had er wat gezwaaid.