Zwerkbal trainingsveld.

Het oefen veld, met drie hoge ringen aan weerskanten. Hier kan getrained worden, want iedereen wil natuurlijk beter worden!
Teams hebben altijd voorrang.

Mika liep, met zijn nieuwe bezem in zijn hand, het oefen veld op. Hij had zijn zwerkbal kleding aangetrokken. In zijn andere hand had hij de doos met de verschillende ballen. Hij had eigenlijk alleen de golden oefen snitch nodig. Hij hield zijn hand boven zijn ogen en kneep zijn ogen ietsjes dicht toen hij in de zon keek. Hij bestudeerde de lucht."Prachtige dag om lekker te oefenen," zei hij tegen zichzelf, waarna hij de golden snitch vrij liet en zijn bezem besteeg. Hij cirkelde eerst wat rondjes om in te komen.

Gezien Sven nog lang niet de hele school onderzocht had was het puur toeval dat hij nu hier uitkwam - maar het maakte zijn enthousiasme er niet minder op. Het oefenveld voor Zwerkbal. Iets waar hij de laatste tijd veel over gehoord had en zwerkbal was iets wat hij zeker wilde leren.
En dan zeker.. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. "Wickeddddd.." fluisterde hij terwijl zijn ogen de gouden bal die heen en weer vloog volgden en al snel op een oudere jongen terecht kwamen. "HEY YOU!" riep hij naar boven toe alsof het een doodnormale kennis van hem was. "Kom eens!!!" riep hij erachteraan terwijl hij heftig met zijn arm gebaarde dat hij naar beneden moest komen. Hij moest ook kunnen vliegen!!

Mika volgde de snaai met zijn ogen, en wou er achter aan schieten. Hij leunde naar voren, maar werd uit zijn concentratie gehaald door een jongetje dat wild gebarend beneden stond."Just a second!" riep hij terug, terwijl hij achter de snaai aan schoot om hem straks niet boven het meer te hoeven gaan zoeken, of misschien zelfs verder. Na enkele minuten duiken en optrekken had hij de snaai te pakken. Hij sloot zijn vingers om het koude goud, en daalde neer, naast het jochie. Het was het jongetje dat bij hun aan tafel had gezeten. Mika glimlachte."Hoi."

"Hoihoi!" bracht Sven enthousiast uit toen de jongen de snaai eindelijk te pakken had gekregen en geland was. Met grote, twinkelende oogjes van bewondering staarde hij naar het gouden dingen in de handen van de 5 jaar oudere jongen en daarna naar de jongen zelf.
"Can you teach me how to do that?!" vroeg hij vrolijk. Niet dat hij ooit op een bezem gevlogen had, laat staan achter een razendsnelle bal was aangegaan, maar hoe moeilijk kon het zijn?! Hij beoefende wel meer sporten!

Mika keek de jongen even verbaasd aan, en lachte toen hard op."Ik doe dit al ruim 4 jaar, dat leer je niet zo maar." Hij keek even moeilijk, door zijn wenkbrauwen te fronsen. Hij streek de haren die voor zijn ogen waren gevallen weg, zodat hij het jongetje aan kon kijken."Hoe heet je?" vroeg hij toen. Het jongentje had zeker wel genoeg energie.

Wat nou dat leer je niet zomaar! Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Sport was sport en sport moest je leren. Waarom zei hij dan niet gewoon ja!! "Ik kan het best leren hoor!" verdedigde Sven zichzelf gelijk na de opmerking van de jongen.
Hmpf. Hij kon best wel achter een bal aanvliegen hoor. Nouja, misschien moest hij eerst maar eens leren vliegen maar ook dat kon zo moeilijk toch niet zijn?!
"Sven!" beantwoordde hij vervolgens zijn vraag. "En hoe heet jij!"

Mika keek het jongetje aan."Energie heb je in iedergeval meer dan genoeg," mompelde hij, denkend."Oké, Sven. Kun je al vliegen?" vroeg hij, bang voor het antwoord dat zou komen. Hij keek even over het veld, en rolde de snitch in zijn hand rond. Hij keek weer naar Sven."Ik ben Mika, trouewns."

Sven dacht even na en schudde toen zijn hoofd. "Nee! Maar dat maakt niet uit want ik kan het heel snel leren!!!!" vertelde hij snel. Hallo! Mika moest niet denken dat hij dit niet kon alleen omdat hij nog niet vliegen kon, pfuh.
Vliegen kon echt zo moeilijk niet zijn.. hooguit even wennen, maar moeilijk? Nee, dat geloofde hij niet.

Alice liep het zwerkbalveld op. Niet dat ze er echt veel van kon, maar ze vond het wel leuk om te zien. Ze had een keer een poging gedaan tot fatsoendelijk vliegen, maar na 5 minuten was ze alweer naar benenden geflikkerd. Gewoon echt níks voor haar. Maar kijken kon geen kwaad.

Mika beet zijn tanden op elkaar. Beweerde dit jongetje nou dat vliegen mákkelijk was? Mika was al vier jaar bezig om zijn vliegtechnieken te verbeteren. Dit jongetje kende de basis nog niet eens! Mika draaide zich om en beende naar een kist aan de zijkant van het veld, waar alle bezems in lagen. Hij zocht er een uit die op maat was voor Sven, en beende weer snel terug. Hij duwde de bezem in Sven's handen. "Weet je hoe je op moet stijgen?" vroeg hij.

Svens blik gleed van de bezem naar Mika en weer terug. "Stijgt hij niet vanzelf op dan?" vroeg hij verbaasd.
Hoe moest hij nou weten hoe hij opstijgen moest?! Hij zat hier nog geen dag op school en hij had ook nog geen vliegles gehad. Mika kon hem toch wel leren hoe het werkte?!

Mika keek Sven lang aan. Dit is hopeloos.. dit kan je niet menen.. Maar Mika ging graag de uitdaging aan dus hij glimlachte dapper."Oké, we doen het zoals ik het in de eerste leerde. Je bent eerste jaars, right?" Zonder op antwoord te wachten legde hij de bezem naast zich neer. Hij hield zijn hand er boven."Doe mij na," beval hij.

Sven knikte heftig en legde ook de bezem die hij in zijn handen gekregen had naast zich naar en volgde precies de bewegingen op die Mika maakte. Hij hield zijn hand boven de bezem en wendde zijn ogen geen moment van Mika af. Wie weet miste hij iets en dan lukte het nog niet, en dat was nou net niet de bedoeling.

Met een brede glimlach keek Alice naar de twee jongens op het zwerkbalveld. Eentje kende ze, van gezicht. De andere nog niet, maar ze had hem wel gezien op de eerste schooldag. Waarschijnlijk was hij nieuw, maar hij zat wel in dezelfde afdeling, kon ze herinneren.

Mika glimlachte."Up!" zei hij toen, en de bezem schoot in zijn hand. Hij keek nieuwsgierig naar Sven."Denk alleen maar aan je bezem, focus daar op," raadde hij aan, terwijl hij alvast zijn been over de bezem sloeg en iets boven de grond een rondje zweefde."Laat je vooral niet afleiden." Hij grijnsde.

Alice liep verder het veld op. Ze wou van dichterbij kijken. Het hobbelige gras was niet goed voor haar, vreselijk slechte, evenwicht. Terwijl ze haar best deed om niet te vallen liep ze verder.

"Hai!" riep Sven gelijk die even vergeten was dat ze niet meer in Japan zaten en hij dus in ieder geval Engels spreken moest wilde hij zich verstaanbaar maken. Hij richtte zijn blik op de bezem en keek die streng aan. "Up!"
Hee. Hij deed het niet. Misschien deed hij iets fout?! "Up!" probeerde hij nogmaals, dit keer nog iets strenger alsof dat zin had. "Mijn bezem is dood," verzuchtte hij na een poosje met een zielig gezicht. Waarom kreeg hij nou net deze bezem?!

Alice grinnikte. Het zag er verschrikkelijk grappig uit. 'Met meer gevoel,' zei ze, zonder erbij stil te staan dat ze zich ermee aan het bemoeien was.

Mika keek het jongetje lang aan."Concentratie. Bezems kunnen niet dood." Hij had moeitge om zijn lach in te houden."Gewoon eventjes oefenen, dan heb je het zo onder de knie," zei hij bemoedigend. Hij cirkelde een paar rondjes door de lucht, en dook met een snoekduik weer naar beneden, waarna hij weer naast Sven landde. Hij lachte trots.;

Sven keek op naar een meisje dat zich er opeens mee bemoeide en knikte toen als teken dat hij haar gehoord en begrepen had. Vervolgens richtte hij zich weer op de bezem en concentreerde zich weer. "Up!" riep hij opnieuw, maar alweer leek de bezem niks te doen. "Aaaaaah ik wil deze bezem niet meer," sipte hij. "Ik blijf maar up up up up roepen en dat stomme ding blijft maar op de grond liggen!!!" Met een zielig gezicht keek hij naar Mika toe en had totaal niet in de gaten dat de bezem al omhoog was gekomen tot hij hem weer wilde oppakken.
"Wicked.." bracht hij met grote ogen uit terwijl hij de bezem vast pakte. "En nu?!"

Mika grijnsde."Goed zo!" complimenteerde hij."Zwaai je been over de stok," begon hij, terwijl hij het voor deed."Blijf op de grond hangen, door je voeten op de grond te houden, en je vooral NIET af te zetten!" waarschuwde hij. Hij bleef zelf ook zo staan, wachtend tot dat Sven hem na zou doen. Dit zou makkelijkv oor hem moeten zijn.

Voordat Sven het doorhad zat hij op de bezem en kreeg hij totaal niet meer mee wat Mika zei, hij had zich dan ook al afgezet zonder te hebben gehoord dat hij dat juist NIET moest doen.
In volle vaart schoot de bezem vooruit en klemde Sven zich van schrik stevig vast aan de bezemsteel, al vond hij het ondertussen ontzettend leuk en twinkelden zijn ogen weer van het enthousiasme. Hij hield er ook totaal geen rekening mee dat hij steeds maar verder weg vloog van Mika - concentreerde zich nu alleen op het vliegen zelf. Dat hij dit had moeten missen tot nu!

Mika schrok."SVEN!" riep hij. Hij zette zich af en schoot achter zijn leerling aan. Voordat hij tegen een muur aan kon klappen en zijn bezem kapot had kunnen laten spatten, had Mika zijn t-shirt weten vast te pakken, en terug getrokken."Regel 1: Je luistert ALTIJD naar mij, hoe opgewonden je ook bent." Mika keek heem bestraffend aan."Maar je vloog wel lekker," zei hij toen grijnzend.

Sven was net lekker op weg - in zijn gedachten dan - toen hij opeens teruggetrokken werd en ook meteen op het wegvliegen werd aangesproken. Hallo! Hij deed toch niks verkeerd! Die bezem luisterde niet daar kon hij ook niks aan doen.
"Maar..! Het was de schuld van de bezem ik deed helemaal niks!" verdedigde hij zichzelf. Mika had hem echt niet hoeven beetpakken hoor!