Zwerkbal trainingsveld.

Mika doolde door het water. Wat had het voor zin? Misschien had iemand anders de snaai wel gevangen. Hij zag wat water wezens onder zijn voeten wegschieten, en hij rilde. Hier kreeg hij straks alleen maar problemen mee. En al helemaal als Sven ook het water in was gegaan.

En nogmaals kwam Sven boven om water te halen. Hij vroeg zich af of Mika ook zo vaak boven water komen moest..
Vast niet. Die valsspeler had vast allerlei trucjes! Sven nam een grote hap lucht en dook toen weer onder water. Hij moest goed opletten onder water! Dat hij zo klein was was niet bepaald een voordeel als het hierom ging. En al helemaal niet als..-
Oh oh.
Het volgende moment voelde hij weer iets om zijn voet sluiten, maar dit keer was het geen plant. Integendeel. Het leek juist wel een.. hand?!
En ja. gelijk had hij. Onder hem was iets te zien wat hij nog nooit gezien had, het leek wel een soort gemene zeemeermin - in zijn ogen. Maar tijd om daarover verbaasd te zijn had hij niet, het was nu de bedoeling los te komen kajhdkjahf. Waarom liet dat stomme ding niet los! Hij schudde, trok, duwde, wat je maar verzinnen kon - maar het ding liet niet los!
Hoe maakte je zo'n stom ding los!?

Mika schoot door het water. Vanuit zijn ooghoek zag hij iets onverwachts bewegen. Hij draaide zijn bezem om en zag Sven worstelen met een meerman. PARALITES! zei/dacht hij met zijn haaienstem. De lamstralen schoten uit zijn toverstaf, richting de meerman. Na enkele secondes was de meerman verlamd, en zonk die naar beneden.

Sven twijfelde geen moment. Toen de greep om zijn voet verslapte kwam hij hoestend weer boven water en wachtte hij even voordat hij verder ging. Waar was Mika gebleven? Was het Mika geweest die ervoor zorgde dat het ding aan zijn voet losliet? Van het ene op het andere moment voelde hij niks meer..
Maar Mika was niet boven gekomen.. dat betekende dat hij nog onder water was. Pfuh! Hij moest heus niet denken dat hij kon winnen! Sven was totaal vergeten dat hij net bijna dood was en dook meteen weer onder water. Hij ging de snaai als eerste vinden.

Mika zag Sven naar boven gaan, en enkele seconden later zag hij hem weer naar beneden komen. Hij zwom op hem af, niet doorhebbend dat zijn haaienkop hem wel eens af kon schrikken. Een haai op een bezem. Misschien zou hij er om kunnen lachen. Zijn hand pakte de schouder van Sven vast, en hij klemde de bezem tussen zijn knieën. Met zijn andere hand gebaarde hij dat ze naar boven zouden moeten gaan.

Eerst schrok Sven van de haaienkop die hem opeens vastpakte, maar hij had al snel door dat het Mika was en schude heftig met zijn hoofd. Mooi niet dat hij het water uitkwam voordat hij die snaai te pakken had. Zonder aarzelen draaide hij zich om en zwom verder naar beneden toe. Nu moesten ze hem toch wel onderhand gaan vinden - hij was al zo lang zoek!

Mika zwom snel achter hem aan, en greep hem aan zijn armen. Hij trok hem omhoog en trok zijn mond open, zodat zijn tanden zichbaar werden, wat vast erg beangstigend was. Hij trok hem nog verder omhoog, tot ze bij het water oppervlakt kwamen. Zijn kop verdween, en hij was weer mens.

Sven wilde zichzelf losrukken maar het had geen zin; Mika had zijn arm veel te strak vast en daarbij vond hij die tanden stiekem toch wel beangstigend. Maar waarom deed hij nou zo! Als de snaai in het water was moesten ze he sowieso vinden, of het nu was of straks.
"Wat doe je!" riep Sven toen ze eindelijk boven water waren en Mika zijn eigen hoofd weer terug had. "De snaai is nog beneden hoor laat me los je speelt vals!"

Mika keek hem aan."Heb je niet gezien hoeveel gevaar daar is?" hijgde hij."We gaan eruit, wisselen onze kleding om en halen een nieuwe snaai," zei hij, terwijl hij Sven achterop zijn bezem trok en op steeg. Hij zoefde over het water, naar de water kant. Daar plofte hij op het dorre gras, en hij hijgde nog steeds."Ik speel niet vals, ik wil gewoon niet verdrinken," snauwde hij.

"Je speelt wel vals!" riep Sven terug. Hij dacht er niet eens aan dat hij zijn leven eigenlijk te danken had aan Mika- hij had zichzelf ook best kunnen redden hoor, Mika kwam gewoon veel te vroeg! "Want..! Je mag geen spelers naar achteren trekken en ontvoeren en je hebt ook trucs gebruikt om onder water te ademen!" ging hij toen verder. Het moest er vast maf uit zien van een afstand. De kleine jongen die met een hoop handgebaren naar de grote jongen - zelfs als hij zat nog bijna even groot was - aan het roepen was. Helaas trok hij zich daar niks van aan. Dit was een wedstrijd.
Sven haatte het als mensen die afkapten.

"Sven," siste Mika."Hou je kop eens. Je kent de regels niet eens." Hij sloot zijn ogen en probeerde zijn ademhaling goed te krijgen. Na enkele minuten opende hij zijn ogen weer en keek strak voor zich uit."Er is geen regel die zegt dat je je gedaante niet mag veranderen als de Snaai onder water verdwijnt," legde hij uit. "Je zou eens naar de Zwerkbal sectie gaan in de bieb. Er staat heel veel nuttige informatie in die boeken." Hij stond weer op en pakte zijn bezem. Hij steeg op en keek naar Sven."Wil je nog verder met je spel, of ga je zitten kniezen omdat ik zogenaamd vals speel?"

Hou je kop eens?! Wat had Mika wel niet voor manieren! Zo'n grof taalgebruik tegen iemand van 5 jaar jonger die hij nog geen dag kende! Tsss. "Het is niet eens zogenaamd," zei hij koppig. Hij zwaaide met een nogal arrogante beweging - die niet echt serieus te nemen was bij hem - de natte haren uit zijn gezicht en sloeg zijn armen over elkaar. "Ik wil alleen maar eerlijke wedstrijden."

Mika haalde zijn schouders op."Dan heb je verloren, want je geeft op, want dít is namelijk een eerlijke wedstrijd," zei hij, met een knipoog er aan vast, en hij zoefde alweer richting het oefen veld, verwachtend dat Sven toch wel achter hem aan zou komen. Mika zoefde weer onder de brug door, en was nu bijna bij het oefen veld. Vanaf de verte zag hij al dat Hydrangea opeens aan het trainen was.

"Nee dat is niet waar want-!' Grrrrrrr. Waarom ging Mika telkens meteen weg, nog voor hij iets terugzeggen kon?! Na een poosje tegen zijn bezem schreeuwen schoot hij uiteindelijk achter de zesdejaars leerling aan om te stoppen toen hij zag dat er andere mensen bezig waren. "Heeeee.. kunnen wij nou geen wedstrijd meer spelen?" vroeg hij een beetje beteuterd. Hallo! Zij waren hier eerst!

Mika zweefde in de lucht, op zijn plaats."Ik dacht dat je geen wedstrijd meer spelen wou," herinnerde hij hem. Toen daalde hij langzaam naar beneden. Hij sprong sierlijk van zijn bezem, die hij in zijn hand nam en richting het team liep. Ze keken hem allemaal arrogant aan. Hij negeerde ze en liep naar Huston, hun aanvoerder."Huston, wat moet dit? Jullie hebben je voor vandaag niet ingeschreven, dus jullie hebben geen voorrang." De jongen die Huston heette draaide zijn hoofd naar Mika."Was hier iemand aan het trainen dan?" Mika knarsetande."Je weet dondersgoed dat ik me wel in heb geschreven. Tevens staat daar de kist met ballen, wat betekend dat iemand bezig is."

"Dat klopt, er is ook iemand bezig. Beter gezegd; Er ZIJN ook mensen bezig. Wij dus," ging de aanvoerder verder. "En aangezien je moet reserveren... ophoepelen," grijnsde hij, de kring zelfvoldaan rondkijkend. Een luid gejoel kwam op. Wat een vervelende mensen, dat vond zelfs Sven.
Langzaam ging hij wat meer naar beneden vliegen en trok Mika een beetje aan zijn gewaad. 'Ik heb de snaai gevonden," fluisterde hij een beetje overdreven - al was het niet met opzet. Daarna knikte hij richting de aanvoerder die een hand achter zijn rug had. Wat een..!

Mika zuchte naar Huston."Wij hebben gereserveerd. Jij niet," zei Mika, wijzend naar het grote krijtbord aan de andere kant, waar alleen op geschreven kon worden met het krijt van mevrouw Hooch. Er stond heel sierlijk 'Mia Vor Leight' en met kleine letters '+ aanhang'. Huston keek hem alleen maar arrogant aan. Mika keek Sven aan, en volgde zijn blik. Zijn ogen vernauwden zich, en hij richtte zich tot Huston."Wij willen graag verder met onze training, dus als je op wil hoepelen dan -" voordat hij zijn zin had kunnen af maken, begon Huston alweer."Trainen zonder snaai? En jij bent zoeker?" sneerde hij. Mika kneep zijn vuisten dicht. "Volgens mij weet jij heel goed wie de snaai heeft, hm?"

Sven zuchtte diep. Pubers konden zo moeilijk doen om niks! Onopvallend vloog hij naar de achterkant van de nog grijnzende Huston en pakte de snaai uit zijn hand. Helaas had die dat iets te vroeg door en voelde Sven dan ook een harde duw tegen zijn borst aan, waarna hij achterover zijn bezem afviel in het gras. "Hou je aanhang in bedwang!" siste Huston zonder Sven nog aan te kijken.
Hallo! Wat waren dit voor mensen! Je duwde niet iemand van 5 jaar jonger majfhkjhdkh. "Heeeee doe normaal!" riep Sven nog voor hij er erg in had. Wat was dit voor een bende!?

Mika snelde om Huston heen naar Sven. Hij trok hem overeind."Gaat-ie?" vroeg hij, met een bezorgde blik in zijn ogen. Hij draaide zich naar Huston, en trok toek zijn toverstok, die hij tegen de kin van hem plaatste."Geef ons de snaai," siste hij dreigend. Mika hoopte dat niemand door had dat hij stond te trillen op zijn benen. Hij hield niet van ruzie, en al helemaal niet met Huston en zijn clan.

"Hahahahah of anders wat?" grijnsde Huston. Die Mika moest niet denken dat hij hem iets kon maken.
Sven knikte kort na de vraag van Mika. "Hai," antwoordde hij nog terwijl zijn blik teruggleed naar Huston. Weer trok hij Mika aan zijn gewaad. "Zullen we maar gaan ze doen toch kinderachtig.."

Mika trok Sven's hand los."Nee, we vluchten niet. Wij mogen nog bijna een uur trainen. Ze wachten maar tot morgen, dan kunnen ze zich weer inschrijven," legde hij uit. Mika had deze opstootjes vaker gehad, maar dan was Madame Hooch er altijd bij in de buurt. Dit was een stuk gevaarlijker. Mika draaide zich weer naar Huston. "Anders," begon hij rustig, zijn kalme zelf weer terug gevonden,"zorg ik dat je nooit meer kunt vliegen." Het laatste kwam er kalm, maar dreigend uit.

"HAHAHAHAH - hé! Horen jullie dat! Ik word bedreigd door een leerling uit Irisanthius!" lachte Huston hardop. Sven keek hem kwaad aan. "Mikaahaaaa," zeurde hij. "We kunnen best wel ergens oefenen want zij zijn helemaal niet leuk!"
"Waarom oefen je trouwens niet gewoon met je eigen team in plaats van met een kleuter? Ik zie nergens mensen uit Irisanthius hoor."

Mika gromde naar Huston. Toen draaide hij zich om om naar Sven."Wacht," fluisterde hij. Toen keek hij weer naar het team. "Ik help hem, want hij wil ook zoeker worden. Aangezien ik wel hulpvaardig, aardig, intelligent ben en alles wat jij bent, doe ik dat. Geef ons nu de snaai en wacht je beurt af," zei hij, zijn hand ophoudend, wachtend op de snaai.

"HAHAHAHAHHAAHAHAAHAHAHHAAH hij is pas net 1 dag op school!" lachte Huston dit keer nog harder. Sven wierp hem een kwade blik toe die hij alleen maar grappig leek te vinden en waardoor Sven nog een keer aan Mika's gewaad trok. "Mikaaaaaa, kom nou het heeft geen zin en ik wil hier weg!"

Mika hield zijn hand op, om Sven het zwijgen op te leggen."Huston, onderschat jij Sven nou?" vroeg hij schamper. Huston barste in lachen uit."Onderschatten? PAHAHA. Ja. Dat scharminkel weet niet eens hoe je Bezem spelt." Mika grinnikte."Jij wel dan?" Hij stelde zich het al voor; Huston worstelend met het woord Bezem. Eh.. B... E.. E.. S.. U.. M..? N!.. Huston trok weer een serieus gezicht."Dat mannetje kan dus niets op de bezem," stelde hij vast. Mika deed een stap naar voren, waardoor hij nu bijna tegen Huston aan stond."Als je dat denkt, waarom doe je dan niet een potje tegen hem?" vroeg hij uitdagend. Huston grijnsde."Oh, graag!" Mika knikte, en draaide zich om naar Sven."Je wint dit!" Toen keek hij weer naar Huston, die arrogant grijnsde."Winnaar wint de trainingen van de komende weken, plus de snaai die jij nu achter op je rug hebt."